Levert classificeren van producten wel toegevoegde waarde?

Met deze vraag worstel ik al een hele tijd. Als u verwacht een eenduidig antwoord te lezen in deze blog moet ik u teleurstellen. In de industrie bestaan verschillende standaarden en classificatie systemen. Zo wordt de GS1 DIY (Do It Yourself)

steeds belangrijker voor de doe het zelf branche, SALES is de Nederlandse standaard voor de elektronische communicatie in bouwsectoren en ETIM de standaard voor de bouw- en installatiesector.

Leverancier en groothandel

Als ik met (kleinere) leveranciers en groothandels praat over dit onderwerp geven zij aan te voldoen aan de eisen die gesteld worden door de grote partijen in de markt. Bij doorvragen blijkt dat het alleen gaat om de handelsinformatie en soms krijgen de producten de juiste ETIM classificatie toebedeeld. Deze informatie wordt beschikbaar gesteld via 2BA, zodat de partners en klanten hun calculatie – en offertesoftware digitaal kunnen koppelen. Deze koppeling zorgt voor een efficiëntie verbetering en vermindert de kans op fouten.

Bij het verder inzoomen op de ETIM classificatie blijkt dat het invullen van productkenmerken volgens de standaard niet belangrijk gevonden wordt. Het invullen wordt gezien als een last, waarbij zij de kosten om dit te regelen niet terug zien in de omzet. Belangrijker nog is het argument dat de leverancier alléén nog op prijs wordt geselecteerd.

Voor de grotere groothandels begrijp ik dat het belangrijk is dat de data aangeleverd wordt volgens deze standaarden. Hierdoor is de informatie van alle leveranciers “eenvoudig” te beheersen en goed doorzoekbaar voor de klanten en daarmee kosten efficiënt.

Henry Ford

Dit doet mij denken aan de fameuze uitspraak van Henry Ford: je kunt alle kleuren T-Fords kopen als het maar zwart is. In het begin had de klant geen keus en werd dit geaccepteerd. Elke klant reed in dezelfde auto, ogenschijnlijk was er geen onderscheid. Iets wat nu niet meer geaccepteerd wordt in de autobranche, elk merk is uniek en elke auto kan naar wens van de klant worden ingericht. Ik vermoed dat het voor Henry Ford niet te begrijpen zou zijn hoe binnen de productie een diversiteit aan modellen gemaakt kan worden op dezelfde productielijn. Iets waar de huidige producenten hun hand niet voor omdraaien.

Ondanks dat elk merk een andere model auto maakt kunnen wij de modellen met elkaar vergelijken. Niet alleen op prijs, maar zeker ook op kenmerken (specificaties) Denk hierbij o.a. aan brandstofverbruik, motorvermogen, type motor, wielbasis, niet te vergeten de mooie verleidelijke afbeeldingen van de auto’s. Om een auto te kunnen verkopen stellen de producenten deze gegevens graag beschikbaar via elk denkbaar medium. Wij als consument gebruiken dit om te vergelijken, te selecteren en krijgen het gevoel dat onze auto speciaal voor ons wordt samengesteld aan de hand van de selecties die gemaakt zijn op de website.

Als ik met de leveranciers praat krijg ik het Henry Ford gevoel:

U mag data aanleveren zoals u wilt, als het maar ETIM geclassificeerd is! Voor de buitenwereld is er geen onderscheid, behalve de prijs.

De leveranciers zien niet de mogelijkheden die geclassificeerde productdata op kan leveren, net als Henry Ford in zijn tijd.

Classificatie leidt tot het eenvoudig kunnen vergelijken van producten, dat wil niet zeggen dat de producten gelijk zijn. De klantbeleving speelt hierbij net zo’n belangrijke rol als in de autobranche. Als leverancier is het niet alleen van belang dat de classificatie is ingevuld, maar ook dienen de afbeeldingen, datasheets en onderhoudsschema’s beschikbaar te zijn op elk medium en op elk moment van de dag.

Blijft de leverancier hangen in het niet of beperkt invullen van zijn productdata, dan is er geen onderscheidend vermogen en wordt alleen de prijs onderscheidend. Indien deze zaken op orde zijn zit de leverancier niet meer in het T-Ford tijdperk, maar in de wereld waar de klant centraal staat. Om aan de verwachtingen van de huidige klant te kunnen voldoen, is het belangrijk dat de productdata op elk moment van de dag op orde is, gevonden en geraadpleegd kan worden.

Leveranciers van gekeurde auto’s maken daarom steeds meer gebruik van een Product Informatie Management (PIM) systeem. Zo beheren ze alle productdata op één centrale plaats en wordt elk publicatiekanaal direct voorzien van de juiste informatie.

Terugkomend op de vraag:

Levert classificeren van producten wel toegevoegde waarde?

Indien classificatie van de producten een onderdeel is van de totale klantbeleving, zeker. Indien het alleen gedaan wordt omdat het “een moeten” is vanuit de markt, absoluut niet.

Het antwoord op de vraag: Wie zal succesvoller zijn in de toekomst?

Ik hoor graag hoe u hier over denkt.

René Cleijpool